2011-06-08

Mallorka son els mallorkins

Ma mare,
m´ha parit en castella,
ara soc a mallorca,
i mai cap capella,
m´obligara a xerrar castellà,
perque en els paisos,
parlam català.

I si de fora vens,
i estimas lo teu,
respecta tambe,
al mallorqui,
que estima lo seu.

Aixi que foraster,
si no me entens,
ja es hora de aprende,
a comportar-te.

A ca teva,
no te ensenyerem respecte,
no possis escusas,
no estas a espanya,
xerra i guanya,
perque aquest idioma,
es la canya.

No perdis la oprtunitat,
de guanyar la felicitat,
pues no hi ha cosa mes gran,
qui podre comunicarte amb el veinat.

Escolta dona escolta homo:
No son tancats,
no mes volem,
conservar la identitat.

Anam per endavant,
amb el cop alt,
el cor sense amagar,
perque els forasters,
nos volem conquistar.

No deixare de parlar,
aquesta injusticia a d´acabar,
mallorca no som els forasters,
els nomes volem impossar..

Mallorca es el ball de bot,
son xerrades amb els veinats,
son glossas i rondaies,
xeremias i foguerons,
mallorka son els malorkins. 

2011-06-05

Hasta que la muerte nos separe



Me levanto por la mañana. Froto mis ojos. Nada en la nevera. Otro día más sin desayunar. Grito. Solo escucho mi eco. Rebusco en la cocina. También esta vacía. Salgo a la escalera. No hay nada. No, un momento... hay una luz, la sigo. Ella es mas veloz. Me quedo sin aire. No puedo más. Me paro.
Se para. Me acerco. Casi estoy a su lado. Desaparece.

          Escucho una voz. Me llama. La luz aparece de nuevo. No la voy a perder. Sale por la puerta.
Cruza carreteras, escala montañas, corre por la arena. No pierdo su rastro. Sube. Baja. Parpadea. Pita.
Me mareo. El sonido molesta. Me ciega. Descanso.

          Vuelve la luz. Esta en lo alto. Se dirige al sol. No puedo alcanzarla. Salto. Corro. No me muevo. Ningún músculo obedece. Pulmones vacíos. Me ahogo. Mi cuerpo estremece. Convulsiones azotan mi cuerpo. Mis párpados se cierran contra mi voluntad.

El doctor ufarte se acerco con esa muesca en las labios mil veces repetida en estos largos años. No se acostumbraba a esta parte negra de su trabajo. Tiempo atrás quedaban los buenos momentos. Cuando las noticias eran buenas y todo se convertía en una fiesta, con cientos de felicitaciones de familiares y colegas... esta vez había fallado. Después de veinte años no se había acostumbrado, a la otra cara de la moneda.

-Tengo una mala noticia. - dijo el doctor arrastrando con sus labios las palabras.

No hubo mas que decir. La mujer que se encontraba a su lado derramo un torrente de lágrimas, recuerdos e ilusiones que ya no se cumplirian.

-Pu pu edo ver le- le dijo, sin dejar dejar de tartamudear.
-si pase por favor - exclamo mientras le indicaba con dedos temblorosos la habitación de su ser querido.

  Allá estaba el, sin felicidad, sin tristeza parecía que estuviera fuera de su cuerpo...
Amalia que así se llamaba ella. Estrecho la mano de esa carne caliente y vacía esperando sentir algo.
cuando un escalofrío recorrió todo su cuerpo haciéndola gritar sin que ningún sonido pudieran emitir sus cuerdas vocales.
   
Abro los ojos. Luces deslumbran. una silueta se acerca. la conozco. se acerca a la cama. coge mi mano. Yo estrecho su mano. Nunca te soltare. Hasta que la muerte nos separe.

  La encontraron minutos después, pero ya era demasiado tarde había sufrido un ataque al corazón. Su boca estaba desfigurada por un miedo atroz.